Ματιών φως

Η νύμφη του νερού

μου πήρε τη φωνή

την έκλεισε στα νέφη

στου βυθού τη σιωπή

ένα φως από μάτια τής θυμίζει

ένα φως από μάτια τη ζαλίζει

η νύμφη τ’ αγέρα

στις στέγες των σπιτιών

παίζει φλογέρα

πετάει πάνω απ’ τα βουνά

στήνει τα ξόβεργα

ψηλά

τσακώνει αγγέλους

και φιλιά

χορεύει στην άκρη των γκρεμών

κλέβει φωνές

φωνές τρελών

και τη δική μου.

ένα φως από μάτια τη δαγκώνει

ένα φως από μάτια την πυρώνει

της νύχτας το στοιχειό

μου πήρε τη φωνή

την αμπαρώνει την κλειδώνει

σ’ αποθήκη

μυστική

σκυφτή αμίλητη ζυγώνει

στου φεγγίτη

τη βουή

πυγολαμπίδες

λεωφόροι

της τραβάνε την κλωστή

στο τραγούδι

το δικό της

ν΄απο-

λησμονηθεί.